Μαριδάκι

Το 2006 μετακόμισα εκεί που μένω τώρα στην Άνω Γλυφάδα, παίρνοντας μαζί μου τον Τσιλάκο μου, που τον είχα ήδη 5 χρόνια.
Είχαμε μάθει σε μονοκατοικία...Βρεθήκαμε στον τρίτο όροφο σε διαμέρισμα....
Ο Τσιλάκος όμως είχε μάθει το έξω....φοβόμουνα αλλά δεν κρατιότανε...φοβόμουνα γιατί εκεί που μέναμε πριν δεν είχε αυτοκίνητα.....και δεν είχα μάθει....και τον είχα βρει ημερών....Αλλά ως έξυπνος έμαθε....
Από την αρχή σχεδόν έπιασε φιλίες με μία ασπρόμαυρη γάτα....Ήταν η γάτα της γειτονιάς. Η γειτονιά αυτή με εξέπληξε....την ταϊζαν και την φροντίζαν όλοι, υποκύπτοντας στο απίστευτο και απαιτητικότατο νιαουρητό της που ζητούσε φαϊ. Χωρίς να σου επιτρέπει να την χαϊδέψεις ποτέ.
Η ώρα της δικιάς μας πολυκατοικίας για τη γάτα ήταν το πρωί, που κατέβαινα με τον Τσίλι για να βγει έξω και να φύγω για τη δουλειά εγώ. Τα νιαουρητά της τα άκουγα από τα σκαλιά του πρώτου ορόφου όπως κατέβαινα.....αφού φοβόμουνα (7 το πρωί), ότι κάποια στιγμή θα ακούσω κανένα σκάσε κ..λόγατα και τέτοια από κανένα γείτονα(όχι από αυτούς που τη φροντίζαν)...Αλλά δεν άκουσα ποτέ...Γυρνώντας από τη δουλειά πολλές φορές τους έβλεπα μαζί, τον Τσιλάκο και την ασπρόμαυρη....
Μέσα από το γατόσπιτο απέκτησε και όνομα....Αισχρό Μαριδάκι το όνομά της ολόκληρο... Το γιατί ονομάστηκε έτσι πρέπει να ανατρέξουμε σε ένα παλιό μέλος του γατόσπιτου που είχε μιά ασπρόμαυρη γάτα που την ονόμαζε με πολύ χιούμορ κακό Μαρικάκι.....
Το αισχροΜαριδάκι δε σε άφηνε να την πλησιάσεις ποτέ, αλλά πρόσφερε τις υπηρεσίες του με τοα παραπάνω.
Πέρα από την παρέα που έκανε στον Τσίλι, μέχρι και το καλοκαίρι που πέρασε, δεν άφηνε ποντίκι για ποντίκι, ενίοτε και περιστέρια....
Ξαφνικά πληγή στο προσωπό της...Παίρνω τον γιατρό, του λέω ότι έμπλεξε σε καυγά, δεν μπορώ να τη φέρω γιατί δεν πιάνεται και αν πρέπει να της δώσω τίποτα σε φάρμακο....Η εμπειρία του γιατρού μας δούλεψε και μου λέει να του περιγράψω λίγο παραπάνω την πληγή....Η τηλεφωνική διάγνωση που ήταν και σωστή ήταν ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και όχι πληγή από καυγά....Τι μπορώ να κάνω? Τίποτα...
Σιγά σιγά και με τον καιρό το προσωπό της φαγωνότανε..Δεν είχε μύτη, τυφλώθηκε (αυτό από πίεση), τον τελευταίο καιρό της έπαιρνα κονσέρβες σε μους γιατί μάλλον δεν είχε και δόντια....δεν μπορούσε να φάει τίποτα άλλο.
4 Φεβρουαρίου με άφησε ο Τσιλάκος.....Λίγο καιρό μετά, και βλέποντάς την κατά τη γνώμη μου να υποφέρει, (σκόνταφτε σε τοίχους, έπεφτε σε σκαλοπάτια,κλπκλπκλπ), καταφέρνω και την πιάνω και την πάω στο γιατρό.....Για ευθανασία....Ένα ψυχικό ράκος εγώ...Τα νέα...αντέχει ακόμα......Αναθαρρώ. Γυρνάμε πίσω και περάσαμε για πρώτη φορά όλο το πρωινό μαζί....Πια με άφηνε να τη χαϊδεύω ....λίγο....αλλά γουργούριζε....πάντα με φαϊ.....σε αλουμινόχαρτο που το κουνούσα να κάνει θόρυβο για να βρει το φαί. Δε μύριζε πια....Αλλά προσαρμόστηκε στο να είναι τυφλή....Σιγά σιγά άρχισε να ελίσσεται στους χώρους της....
Της είχα βάλει και ένα καλάθι με πάνες και υπόστρωμα που άλλαζαν συχνά. Για να την περιορίσω όσο μπορούσα στον κήπο και να μη βγαίνει έτσι ανήμπορη που ήταν
Κάποιοι από την πολυκατοικία γκρίνιαζαν...αιμορραγίες συχνές....
Αλλά όχι πολύ....Δύο βδομάδες πριν είχα καλέσει ένα φίλο μου κτηνίατρο.....για ευθανασία πάλι....μόλις είδε αίματα που είχαν τρέξει στη πυλωτή ετοιμάστηκε.....Σε λίγο εμφανίστηκε το Μαριδάκι....μόλις την είδε είπε πωπω......μετά το Μαριδάκι έπεσε πάνω στο φαϊ που της είχα πάει. Μαντέψτε... ο φίλος μου άλλαξε γνώμη ...αντέχει μου είπε....Δεν το πίστευα.....Η χαρά μου μεγάλη (το ότι προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για ευθανασία είχε λογική....αν την έβλεπε κανείς....δεν την τράβηξα φωτογραφία από τότε που αρρώστησε , το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό. Μου φαινόταν να υποφέρει...όμως οι γιατροί πρέπει να ξέραν καλύτερα)....
Αρχίσαμε και λίγη κορτιζόνη στο φαί...Για καλύτερη ποιότητα ζωής μου είπε ο φίλος μου....
Χθες τελικά έγινε το μοιραίο....όσο και να προσπάθησα κάποιες φορές έβγαινε έξω από τον κήπο....Τελικά την πάτησε αυτοκίνητο εξω από την πολυκατοικία μου...Παρκαρισμένο πρέπει να ήταν και το Μαριδάκι να είχε χωθεί από κάτω....
Πήγε να βρει το φίλο της...Όρισε η ίδια τη μοίρα της.....δεν θέλησε ποτέ να αφεθεί παρά μόνο στο τέλος...
Οπότε ποτέ δεν έγινε οικόσιτη, δεν είχε τη φροντίδα του σπιτιού...
Έζησε ελεύθερη και ωραία.
Θα ήθελα άλλο τέλος.... αλλά και αυτό αυτή το όρισε.....
Αντίο Μαριδάκι μου, ήσουν η μασκωτ της πολυκατοικίας και της γειτονιάς...Φιλιά στον Τσιλάκο μου

Λυπαμαι πολυ για το Μαριδακι. Καλο ταξιδι να εχει.

αντιο μαριδακι μου φιλια στο τσιλονι μας να κανεται παρεα οπως παλια

αχ, μωρεεε

Τι ιστορία κι αυτή

Αχχ μωρε το καημένο , ησύχασε ομως πια !!
Καλο ταξιδι μαριδάκι, τώρα εκει στην παρέα του ουρανού δεν θα νιώθεις κανένα πονο και θα βλέπεις ολες τις ομορφιες του γατοπαράδεισου.

αντιο Μαριδακι.... καλο γατοπαραδεισο να εχεις

ελα ρεεε...το γατουλινι...καλο ταξιδι...

Διαβάζοντας την ιστορία του Τσιλι , γνώρισα και το Μαριδάκι. Και πόνεσα και για τους δύο. Μεγάλες οι απώλειες, κορίτσι μου. Να είσαι καλά και να μοιράζεις έτσι απλόχερα την αγάπη σου σ'αυτά τα πλάσματα για να δέχεσαι και τη δική τους ανιδιοτελή αγάπη

Kαλο ταξιδι Μαριδακι,να δωσεις πολλα-πολλα φιλια στο Τσιλονι μας και να κανετε ξανα παρειτσα εκει στη χωρα του Ουρανιου Τοξου Ειρηνουλα

Eυχαριστώ κορίτσια και κύριε Γιάννη...Χθες πλάνταξα στο κλάμα....
Φόρος τιμής στο κοριτσάκι (που όσο το σκέφτομαι δεν ήταν αδεσποτάκι αλλά η γάτα της γειτονιάς) με φωτογραφίες:

Αν υπάρχει γατοπαράδεισος αυτά τα δυο θα είναι πάλι μαζί!

Aχ, ναι!!!

Αχ γιαβρακια μου γλυκα...Καπου θα ειναι μαζι τωρα και θα τα λενε...

Στο καλό Μαριδάκι. Να μας φιλήσεις όλα τα γατοαγγελούδια μας...

Τώρα το είδα αυτό... Το Μαριδάκι ήταν μια επάξια αντιπρόσωπος του γατικού είδους: Έζησε ελεύθερη και πέθανε ελεύθερη. Καλό παράδεισο, αρχόντισσα των δρόμων. Περνάνε σίγουρα ζωή και κότα με τον Τσιλάκο εκεί πάνω και σε προσέχουν από ψηλά, Ειρήνη μου.

Καλό της ταξίδι........