Jahan: In memoriam…

Η Jahan -σημαίνει «Όμορφη» σε μια περσική διάλεκτο- (ή Jahie ή Jahanούλι) έφυγε πριν από περίπου 9 χρόνια, στα οκτώ της χρόνια, έχοντας ζήσει μαζί μου τα έξι απ΄αυτά. Τη γνώρισα όταν μου την έφεραν φίλοι να τη φιλοξενήσω για λίγες μέρες, μαζί με τον γάτο με τον οποίο συγκατοικούσαν. Ο γάτος έμεινε τρεις μέρες κάτω από το κρεβάτι, η Jahie από το πρώτο τέταρτο βγήκε και κάθισε σε μια πολυθρόνα απέναντί μου, παρατηρώντας με. «Ερωτευτήκαμε» ακαριαία κι όταν μετά από έναν χρόνο στη φιλική μου οικογένεια προστέθηκε κι ένα χάσκι, με ρώτησαν αν την ήθελα, και μέσα στο επόμενο τέταρτο είχα πάει να την πάρω. Ήταν περσίδα, πανέμορφη, ακατάδεχτη, τρυφερή και η πιο σοφή γάτα που έχω γνωρίσει. Όταν αρρώστησε από νεφρική ανεπάρκεια, η γιατρός μου είπε ότι ή θα έσβηνε σιγά σιγά ή η κατάπτωσή της θα ήταν ξαφνική και ραγδαία. Τη φρόντισα σαν φίλη μου, σαν παιδί μου, σαν μάνα μου, σαν αδελφή μου για τρία δύσκολα χρόνια. Διάλεξε να σβήσει ακαριαία, αφού πρώτα με προετοίμασε για μεγάλο διάστημα, απομακρυνόμενη σιγά σιγά και απομονώνοντας λίγο λίγο τον εαυτό της. Τη μέρα που έφυγε ήταν αργία, αλλά εγώ δούλευα. Τη νύχτα κοιμήθηκε μόνη της και το πρωί με περίμενε να σηκωθώ, μου έδειξε ότι είχαν παραλύσει τα πίσω άκρα της, μου νιαούρισε με απόλυτη αξιοπρέπεια αποχαιρετώντας με, κι έσβησε στα χέρια μου λίγο μετά την τονωτική ένεση που της έκανε η γιατρός , η οποία ήρθε άρον άρον από την άλλη άκρη της Αθήνας. Η Jahan δεν συμπαθούσε καθόλου την κολλητή μου φίλη, τη μέρα που πέθανε όμως την αποχαιρέτισε κι αυτήν μιλώντας της (είχε έρθει να με βοηθήσει μόλις της είπα ότι τα πράγματα χειροτέρεψαν). Τη θάψαμε ένα ανοιξιάτικο πρωί, στο άτυπο κοιμητήριο ζώων εκεί, απέναντι από το νεκροταφείο Καισιαριανής. Ήταν μικρούλα κι έγινε γρήγορα. Βάλαμε λουλουδάκια πάνω στο χώμα. Πέταξα αμέσως όλα της τα πράγματα γιατί δεν άντεχα να βλέπω τίποτα που να μου τη θυμίζει. Δεν έπιασε. Την έβλεπα για χρόνια στον ύπνο μου, νόμιζα για χρόνια ότι άκουγα εκείνο το ελαφρύ «πουπ» που έκανε όταν ανέβαινε τα βράδια στο κρεβάτι για να κοιμηθεί μαζί μου. ʽΕκλαψα τόσο πολύ που δεν ήξερα ούτε εγώ ότι μπορώ να κλάψω. Ακόμη κλαίω όταν τη σκέφτομαι. Οι φωτογραφίες της χάθηκαν όλες όταν κράσαρε το παλιό μου λάπτοπ, έμεινε μόνο αυτή που έβαλα εδώ. Θα μου πείτε «τι σ΄έπιασε τώρα, τόσο καιρό μετά?». Δεν ξέρω. Ίσως γιατί δεν την αποχαιρέτισα ποτέ γραπτά. Ίσως γιατί πάντα όταν έρχεται η άνοιξη, τη θυμάμαι. Ίσως γιατί συνειδητοποίησα ότι σ΄αυτό το φόρουμ, γράφω πολύ συχνά γι΄αυτήν, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνω. Ίσως γιατί όλα τα passwords που χρησιμοποιώ στο ίντερνετ είναι διάφοροι συνδυασμοί με το όνομά της. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας κάνω ασυνείδητες βουτιές στις πάσης φύσεως αγάπες του παρελθόντος. Ίσως γιατί όλο και πιο συχνά σκέφτομαι την ατάκα ενός φίλου ότι «αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα είναι η αξιοπρέπεια των ζώων απέναντι στο θάνατο». Ίσως γιατί η συνύπαρξή μου με τον Shaggy πια, μου έφερε στην επιφάνεια συναισθήματα που νόμιζα ότι είχα καταφέρει να θάψω μέσα μου, για να μη φοβάμαι και να «προστατεύομαι» από τη συναισθηματική έκθεση. Ίσως γιατί νιώθω ότι είναι άδικο απέναντί του να τον συγκρίνω ασυνείδητα και να μην κλείνω τον προηγούμενο κύκλο. Ίσως απλώς γιατί η Jahie μου έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς ισότιμα ένα ζωάκι και να μην το νιώθεις ως κάτι στο οποίο (θέλοντας και μη) «κυριαρχείς» επειδή εξαρτάται από σένα. Σας ευχαριστώ που μου δημιουργήσατε την επιθυμία να σας τη γνωρίσω, έστω και τόσα χρόνια μετά…

Ηταν μια κουκλιτσα.Πολυ κριμα που εφυγε τοσο νωρις
Αχ βρε Αθηνα

Ε βρε Τέτα, δεν ξέρω τι έχω πάθει... Την είδα στον ύπνο μου και ξύπνησα με το δάκρυ κορόμηλο...

Εδω εγω βλεπω οτι κατι τους συμβαινει στον υπνο μου, ή οτι τα χανω και τα ψαχνω και δεν μπορω μετα να τα ξεχωρισω αναμεσα σε αλλα ομοια γατια καιξυπναω λες με κυνηγαγαν
Δεν υπαρχει λογος λοιπον να

δεν πειράζει για τις φωτο,τη θυμάσαι και δε θα την ξεχάσεις ποτέ κι αυτό έχει σημασία !

Ειναι δυσκολο... Ποτε δεν ξεπερνιεται... Τωρα ομως ζει στην καρδια σου.

Ουφφφφ.....
Λυπάμαι πολύ...
Δεν ξέρω πως ξεπερνιέται κάτι τέτοιο...μάλλον μαθαίνουμε με τον καιρό να τιθασεύουμε τις ¨βρυσούλες¨ στα μάτια μας , και το ¨τακτοποιούμε¨ κάπως μέσα μας, αλλά είδες ...
...αρκεί ένα ερέθισμα, ένα όνειρο , για βγάλει πάλι στη φόρα αυτό που είχαμε ¨τακτοποιημένο¨...

Νεφρική ανεπάρκεια ε;;; .....μεγάλη φοβία μου...
Η ίδια η απώλεια πλασμάτων λατρεμένων μεγάλη φοβία μου...

Ας ευχαριστηθούμε τα πλασματάκια μας, ας γεμίσουμε τη ζωή μας όμορφες στιγμές μαζί τους... Είναι από τα λίγα πλάσματα που πάντα μόνο χαμόγελο έχουν να μας χαρίσουν.... και αυτή η πίκρα που μας δίνουν στο τέλος, μόνο άθελα τους...

αχ, πλάνταξα στο κλάμα

Πολύ χάρηκα που έβαλες την ιστορία της, όπως και άλλα μέλη μας για τα γατάκια τους που έχουν φύγει.
Που τελικά ποτέ δεν φεύγουν , εδώ είναι πάντα μέσα μας. Δεν βλέπεις εμένα που σας πρήζω συχνά πυκνά με τον Ντορεμί μου;

Συγκινήθηκα.........

Μην την ξεχάσεις ποτέ,...έτσι θα είναι πάντα μαζί σου. Οι σχέσεις δεν τελειώνουν με τον θάνατο.

Ο Shaggy όμως είναι τώρα εδώ, κι έχει ανάγκη την προσοχή και την αγάπη σου και αντίστροφα...

Τέτα μου, φαντάσου τι αγωνία τα έχεις κι εσύ και πόσο κοντινά σου πλάσματα τα νιώθεις...

Μπουμπουνιλίτσα, ναι, η αλήθεια είναι ότι και χωρίς φωτογραφία την βλέπω μπροστά μου σαν να είναι ζωντανή ακόμη...

Fρogk (χίλια συγνώμη, Κωνσταντίνα είναι το κανονικό, ή κάνω λάθος?) όντως, δεν ξεπερνιούνται αυτές οι απώλειες. Ίσως όμως μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους στην πορεία...

Μαρίνα, κι εμένα μου προκαλεί τρόμο η ιδέα της νεφρικής ανεπάρκειας. Ανείπωτο τρόμο. Αλλά αν χρειαστεί (που το απεύχομαι) πάλι την ίδια προσπάθεια αντιμετώπισής της θα κάνω...

Ελίζα, εσύ, όπως είδα σε άλλο τόπικ, απαγορεύεται δια ροπάλου να κλαις!!! Να γελάς μέχρι τα μουστάκια σου (και με το καλό ε?) !!!

Μαρία, το βλέπω και σε καταλαβαίνω τόοοοσσοοο πολύ..

Βικ, σ΄ευχαριστώ πολύ..

Loulou και να θέλω δεν μπορώ να την ξεχάσω, αλλά, όπως πολύ σωστά είπες, τώρα χρειάζεται κάποιος άλλος τη φροντίδα μου κι αυτό θέλω να κάνω (και αντίστροφα).

Κορίτσια σας ευχαριστώ για την αποδοχή της συναισθηματικής μου διάρροιας....

Με διέλυσες..

Ευχαριστώ κοριτσάκια!!! Δεν ξέρω κι εγώ τι μ΄έπιασε σήμερα αλλά ελπίζω να μη σας βάρυνα πάρα πολύ!!

Πάρα πολύ συγκινητικό... Σε κάποιες τέτοιες ιστορίες σκέφτομαι ότι κάποιες ψυχές μας δείχνουν απλά πόσο μπορούμε να αγαπάμε! Να σου ζήσει ο νέος μικρός σου και η τζαχάν χαίρεται από ψηλά που γνώρισε έναν άνθρωπο που της έδωσε τόση αγάπη, είμαι σίγουρη....

melinakef έγραψε:Πάρα πολύ συγκινητικό... Σε κάποιες τέτοιες ιστορίες σκέφτομαι ότι κάποιες ψυχές μας δείχνουν απλά πόσο μπορούμε να αγαπάμε! Να σου ζήσει ο νέος μικρός σου και η τζαχάν χαίρεται από ψηλά που γνώρισε έναν άνθρωπο που της έδωσε τόση αγάπη, είμαι σίγουρη....

Αν σου πω ότι κάπου βαθιά μέσα μου έχω την αίσθηση ότι αυτή τον ενέκρινε και μου τον έστειλε? Επί οκτώ χρόνια έλεγα ότι ποτέ δεν θα ξαναπάρω γάτα γιατί δεν έχω τις αντοχές για άλλον αποχαιρετισμό και ξαφνικά πριν από τρεις μήνες άρχισα να ψάχνω από το πουθενά... Έβλεπα στο FB έναν απίθανο μαύρο ημι-νορβηγό αλλά για ακαθόριστους λόγους δεν έπαιρνα να ρωτήσω. Και μετά είδα αυτόν, μαζί με άλλους 35, και κάτι μου είπε ότι "εδώ είμαστε". Δεν ξέρω, ήταν πάντα μια πολύ σοφή γάτα...

οτι να πεις σε τετοιες περιπτωσεις εναι παρα πολυ λιγο.πολλοι φιλοι λενε να θυμομαστε τις καλες στιγμες,αυτο ομως δεν θα μας μελαγχολει περισσοτερο?

ειναι βεβαια θεμα χαρακτηρος του καθε ανθρωπου ,το πως αντιλαμβανεται πραγματα και καταστασεις.

καλο ταξιδι στην γατουλα,η οποια θα ζει αιωνια στην καρδια σου.

funambolo έγραψε:Ε βρε Τέτα, δεν ξέρω τι έχω πάθει... Την είδα στον ύπνο μου και ξύπνησα με το δάκρυ κορόμηλο...

Εις το επανιδείν ψυχούλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δε ξέρω αν σου κάνει καλό που τη βλέπεις ή όχι αλλά εγώ από τη μέρα που την έχασα τη σκέφτομαι συνέχεια....παρακαλάω να έρθει στον ύπνο μου, να την ξαναδώ, να ξαναζήσω τις στιγμές μας....... να νιώσω για λίγο ότι είναι εκεί......δίπλα μου.....